Η ψυχική ισορροπία ενός εργαζομένου εξαρτάται από το πόσο ικανός αισθάνεται για τη δουλειά που κάνει, πόσο τον ευχαριστεί να την κάνει και πόσο υπερήφανος είναι να την κάνει.
Συνήθης αιτία παγίδευσης των εργαζομένων; Η αδυναμία ξεκάθαρης απάντησης στα τρία κρίσιμα ερωτήματα, γύρω από τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία της εργασίας που, κατά καιρούς, τους προσφέρεται: "Μπορώ να την κάνω"; "Μού αρέσει να την κάνω"; "Αξίζει να την κάνω";
Ο τίτλος του κειμένου ίσως δίνει απάντηση στο (όχι και τόσο) οξύμωρο: Πώς γίνεται με την ανεργία σε υψηλά επίπεδα οι εργοδότες να δηλώνουν ότι δεν βρίσκουν το προσωπικό που χρειάζονται.
Ίσως οι τελευταίοι πρέπει να αναθεωρήσουν κάποιες από τις απόψεις τους γύρω από τη Φύση της Εργασίας. Ιδιαίτερα αν λάβουν υπόψιν τους τη δήλωση της πλειονότητας των εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων εργαζομένων που αναζήτησαν δουλειά στο εξωτερικό, ότι, δεν θα γύριζαν στην Ελλάδα αν δεν αλλάξει το εργασιακό περιβάλλον που επικρατεί στην ελληνική αγορά εργασίας.
Παραφράζοντας τον Τολστόι θα λέγαμε ότι "όλοι οι ευτυχισμένοι εργαζόμενοι είναι ευτυχισμένοι με τον ίδιο τρόπο. Αντίθετα, οι δυστυχισμένοι, είναι δυστυχισμένοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο". Οι δυστυχίες, εν προκειμένω, εμφανίζονται κυρίως με τη μορφή τριών δυσαρμονιών, ας τις αποκαλέσουμε έτσι.
Πρώτη δυσαρμονία: Αυτή, μεταξύ των απαιτήσεων της δουλειάς και των δυνατοτήτων ενός εργαζομένου. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο εργαζόμενος προσπαθεί αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι έχει πλήρη έλεγχο των έργων, των εξελίξεων και των αποτελεσμάτων της δουλειάς του.
Δεύτερη δυσαρμονία: Η ελλειμματική ευχαρίστηση που απολαμβάνει ο εργαζόμενος από το είδος της δουλειάς του και τα έργα με τα οποία καταπιάνεται.
Τρίτη δυσαρμονία: Αυτή, κυρίως μεταξύ κατωτέρων και ανωτέρων στελεχών, εντοπίζεται στο χάσμα μεταξύ του προσωπικού κώδικα αρχών και αξιών τους και των αντίστοιχων του οργανισμού- εργοδότη.
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Με "δικά μου" λόγια: Η ψυχική ισορροπία ενός εργαζομένου εξαρτάται από το πόσο ικανός αισθάνεται για τη δουλειά που κάνει, πόσο τον ευχαριστεί να την κάνει και πόσο υπερήφανος είναι να την κάνει.
Συνήθης αιτία παγίδευσης των εργαζομένων; Η αδυναμία ξεκάθαρης απάντησης στα τρία κρίσιμα ερωτήματα, γύρω από τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία της εργασίας που, κατά καιρούς, τους προσφέρεται: "Μπορώ να την κάνω"; "Μού αρέσει να την κάνω"; "Αξίζει να την κάνω";
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο στρατόπεδο των εργαζομένων, τί γίνεται στην αντίπερα όχθη, στους οργανισμούς, δηλαδή, και τους εργοδότες;
Σύμφωνα με τον Edgar Schein, καθηγητή του MIT Sloan School of Management ο κάθε εργαζόμενος προσελκύεται σε μία δουλειά από πέντε κράχτες -άγκυρες τις ονομάζει-, που αυτή προσφέρει: Το στάτους της, τις ευκαιρίες εξειδίκευσης και καλλιέργειας επιδεξιοτήτων, τις δημιουργικές πτυχές της, την αυτονομία της και τέλος την ασφάλεια.
Το κακό με τους εργοδότες είναι ότι όλο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται, επιλεκτικά, στον εντοπισμό και την προσέλκυση συνεργατών -διευθυντικών στελεχών, αγνοώντας τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των ταλαντούχων συνεργατών υποδεέστερου επιπέδου. Έτσι τους καίνε όλους: Τους μεν πρώτους, "που μετατρέπουν το ‘εγώ’ τους, σε ένα αγαθό-προϊόν σαν όλα τα άλλα, υποταγμένο στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης". Βιώνοντας, με άλλα λόγια, τον εαυτό τους, όχι σαν αξία χρήσης, αλλά σαν αξία ανταλλαγής. Και τους υπόλοιπους, οι οποίοι νιώθουν ως εργαζόμενοι δευτέρας κατηγορίας και που καλούνται να εντοπίσουν και να χειριστούν μόνοι τους και αβοήθητοι τις ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες τους ως εργαζομένων. Ιδιαίτερα κάτω από τις τρέχουσες εργασιακές συνθήκες, όπου η εργασία από παράγοντας ευεξίας έχει μετατραπεί σε νοσογόνο ειρκτή που κουράζει, εξαντλεί και σκοτώνει.
Με λίγα λόγια: "Οι εργοδότες πρέπει να καταλάβουν ότι η δυνατότητα-δικαίωμα ενός εργαζόμενου να ευχαριστιέται από /και να σέβεται τη δουλειά που κάνει, είναι εξίσου σημαντική με την ικανότητά του να την κάνει".
*O κ. Γιώργος Κωστούλας είναι τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου